24 mei 2023

De lente komt maar niet op gang, mijn sandaaltjes heb ik nog niet aangehad en het dakterrasje van mijn huis is nog niet gebruikt.

Het weer, een favoriet onderwerp van gesprek, ook voor mij.

Ik hou van de lente. De uitbundigheid.

De vogels, in mijn buurt vooral de merels, die met veel kabaal elkaar het hof maken. Op de rand van het dak geven ze aan dat zij de mooiste of de sterksten zijn van de tuin.

De bomen die met een explosie van jonge blaadjes aankondigen dat de lange, lichte dagen er weer aan komen. Ze laten zien dat het soms lijkt alsof er nooit geen leven meer in de brouwerij komt, maar dan opeens in duizend tinten groen het leven weer volop vieren.

In de weilanden van de biologische boeren staat kruidig gras met donkerrode zuring, gele boterbloemen en lila Pinsterbloemen te bloeien.

De koeien mogen naar buiten en de schapen met de dartelende lammetjes staan weer op de dijk.

Fryslan op z’n mooist en ik wil naar buiten!

Wandelschoenen aan en naar Gaasterland of naar het strand in Workum.

Toch mist er nog iets…. Een schijnend zonnetje en een temperatuur die mijn spieren wat aangenamer laten voelen.

Vooral in de “slechte weken’, de twee weken voor en na de botuline injecties, verlang ik naar droog en het liefst wat warmer weer.

In die vier “slechtere” weken voel ik me een beetje “zieliger”, vervloek vaker de dystonie en baal van de stijfheid. Dan vind ik het gemeen dat ik brainfog heb en dat ik weer veel slaap. Ik ben soms boos maar probeer toch weer mee te gaan op de golven van mijn aandoening.

Meer rust nemen, af en toe een paracetamol, meer meditatie en soms een kadootje voor mezelf. Niet zozeer een boek, nieuwe kleren of andere materiele dingen. Het zit meer in het mezelf toestaan om iets af te zeggen, iets later of niet te doen. Lekker op mijn nieuwe bank met een boek of een middagdutje.

Er blijft ook strijd. Het accepteren in plaats van irriteren lukt niet altijd, al lijkt het misschien voor de buiten wereld wel zo. Zij zien niet de uren die voor of na een “inspanning” zitten. Weten niet van het incasseren en verdriet van het afscheid nemen van dingen die eerder vanzelfsprekend leken. Dat houd ik liever voor mezelf.

Nog even over die zon. Zaterdag en zondag was hij er opeens. Joepie. Het eerste biertje in de zon met twee vriendinnen. Een lunch op terras, met mijn liefste voor moederdag.  Grote bos fluitenkruid en koolzaad plukken langs de kant van de weg. De was buiten drogen. Het wordt nu echt lente!

En die dystonie?

Als er vaak genoeg zonnestralen op mijn gezicht vallen blijf ik het wel redden.

Wil je reageren? Dat kan via ellensblog64@gmail.com