Lentekriebels

Na alle regen lijkt het nu eindelijk een beetje droger te worden. Vandaag zelfs een zonnetje. Ik kijk naar buiten en zie over de rand van de schutting, bij mijn buurman van de B&B, een rode ribes in bloei staan. Ik zie de knoppen van de Klimhortensia dik worden en bijna open knappen. De koolmeesjes zijn druk en vrolijk aan het fladderen. De lente komt eraan. Bijna “met-zonder-jas” naar buiten.

De natuur ontwaakt en in mij kriebelt het ook. Een week of 4 geleden zijn de injecties gezet en dan is nu de tijd van het “gewone” leven aangebroken. Natuurlijk is de dystonie er, maar ik kan er nu “doorheen” leven. Mijn lijf is liever voor mij. Wanneer ik zorg dat ik genoeg slaap krijg en op tijd mijn rust neem, dan gaat het best goed.

Het resulteert altijd meteen in dromen en plannen. Ik kan niet zonder! Het fijne is dat ik weet dat heel veel dromen en plannen ook dromen en plannen moeten blijven want er is niks leuker dan fantaseren hoe het zou kunnen zijn als…Dan lukt alles, ziet alles er goed uit, kost het geen moeite, is tijd geen probleem, is er geen grens en vooral, alles zit mee… heerlijk. Oh ja, dan heb ik geen beperkingen door de dystonie.

Toch doe ik deze lente een poging om een paar dromen uit te laten komen. Er stond op mijn wenslijstje een vintage salontafel. Je weet wel, zo eentje die je vroeger thuis had of die bij opa en oma stond. Op zoek bij kringloopwinkels, buurman Koos (hij is veel aan het struinen tussen curiosa) gevraagd en sites met deze schatten bezocht.  Nog geen resultaat maar wel idee wat ze kosten en welke modellen er zijn. Tot ik, afgelopen vrijdag, op Marktplaats er opeens eentje zag staan. Binnen de straal van 25 kilometer, dus makkelijk op te halen. Geen handelaar, dus geen extreme prijs. En het belangrijkste, precies wat ik zocht. Ohhhh spannend. Een bod gedaan en hopen dat … yes! Hij was voor mij. Zaterdag ernaar toe en opgehaald en nu staat hij te pronken in mijn kamer. Hij heeft nog een doekje nodig en misschien een beetje meubelwas maar ik geniet er al van. Mijn “over de top” paasdecoratie erop en tijdschriften op het plankje eronder. Hij past hier perfect.

En dan de spelen met papier. Ook hier kreeg ik lentekriebels van. Met de mooiste stalen uit behangboeken een compositie leggen op de vloer om daarna een kleine wand in het huis van Peter (mijn geliefde) op te pimpen. Heerlijk om te doen maar wel een gepuzzel. Niet alleen met de kleuren, afmetingen en patronen maar ook met mijn nek.

In etappes aan de slag. Snijden en uitzoeken. Pauze. Op kleur leggen, de eerste vellen alweer naast me neer leggen en anderen toevoegen. Even zitten met glas water. Plaksel maken. Even een puzzeltje. De maten nemen van de wand en een doekje over de plint. Lunchen. Drie banen erin geplakt. Klaar voor vandaag! Na goede nacht, ontbijt en koffie weer twee banen erin. Lunchen. Dan de laatste baan, plaksel in bakje doen en papierresten opruimen. Klaar!  Yeahhh het is gelukt! Een plannetje (af)gemaakt en het is leuk geworden.

Toch voel ik mijn overmoed van de uitvoering van deze plannen de dag erna. Maar de adrenaline en het gevoel van trots dat het gelukt is, winnen van de brainfog en de pijn in mijn lijf. Vandaag en morgen maar “goede zelfzorg” toepassen. Dagen met veel niks. Dan komt het wel weer goed.

Lentekriebels, dromen, plannen en dystonie. Energiegevers, nemers en balanceren in de zon. Het blijft uitdaging.

Wil je reageren op deze blog, dan kan dat.
ellensblog64@gmail.com