Ellen Postma
Ga maar even zitten
Tijdens een fietstochtje langs de dijk vanaf Zurich naar Harlingen stond daar ineens een stoel op de dijk.
Het was een plastic stoel, zo eentje die je overal tegenkomt.
Maar waarom stond hij hier?
Ik stopte en maakte een foto.
Er kwam van alles in me op.
Waarom stond die stoel hier? Had iemand hem gevonden aan het Wad en op de dijk gezet? Was er een fotosessie en waren het model en de fotograaf even weg? Was het een kunstobject? Of mocht ik gewoon plaats nemen?
Plaats nemen op een fantastische plek.
De herfstzon, de blauwe lucht met de witte wolken en, niet zichtbaar op de foto, uitzicht over het Wad.
Het Wad veranderd, op het ritme van eb en vloed, in water of in zompige, plakkerige slik vol sierlijk gevormde geulen.
Het Wad met de zilte geur, vooral als het eb is.
Het Wad met vogels die voedsel zoeken wanneer het water zich heeft teruggetrokken, waar snel voortbewegende pleviertjes met militaire precisie opvliegen en even later weer landen en waar de eenden, die dobberen op de golven, lijken te chillen.
Het Wad waar de ene keer de lucht blauw en lieflijk is, een volgende keer grijs en triest en af en toe donker met zwarte donderwolken. Bijna vergeet ik de rood-oranje-roze luchten tijdens en na zonsondergang of de wolken met zilveren randjes.
Het Wad waar het eigenlijk altijd waait. Waar de wind je kan strelen, je vooruit blaast langs de dijk, maar ook geselt en zandstraalt en koud laat worden.
Het Wad met de zee die lieflijk oogt en uitnodigt tot zwemmen, kite-surfen en zeilen, maar de zee kan ook bedreigend hoog staan en angst aanjagen.
Het Wad waar je de veerboot ziet die je naar Terschelling en Vlieland brengt, je mag dromen van rust en ruimte.
Thuisgekomen laat de foto mij niet los.
In gedachten neem ik plaats.
Ik ben nog maar een beginner met m’n bijna 5 jaar dystonie. Heb mazzel dat ik het na mijn vijftigste kreeg. Heb geluk dat de botuline zo goed aanslaat. Kan me redden financieel nu ik een uitkering krijg. Heb niet elke dag veel pijn. Vermaak me prima. Slaap meestal goed. Dit zijn de goede dagen.
Er zijn ook momenten dat ik verdrietig ben omdat ik mijn grote passie, fluitspelen niet meer uitoefen. Niet meer repeteer, ontwikkel, op kan treden, nieuwe contacten maak en mag shinen. Daardoor een deel van mezelf maar ook mijn werk kwijtraakte.
Er zijn momenten dat ik gewoon weer voor de klas wil staan met die drukke, vrolijke, energie gevende en energie slurpende pubers om me heen. Ik wil collega’s en alles wat bij een middelbare school hoort.
Toch kreeg ik ook rust door het afscheid van het onregelmatige leven van repeteren, optreden, school en plannen.
Ik kijk over het wad vanaf mijn plastic stoel.
Het Wad, je spiegelt mijn leven.
Wil je reageren op deze blog? Doe het gerust!