De Tunnel

Mijn ochtendritueel zit erop. Eerst slapen tot ik wakker word, dus zonder wekker of tijdsdruk, daarna een meditatie, wat yogaoefeningen, douchen en tot slot een kop koffie met puzzels uit de Volkskrant. Buiten trekt de wintermist langzaam op, de zon probeert te winnen van de nevel en je merkt dat de lente eraan zit te komen. Het is eerder en langer licht en af en toe kun je in het voorjaarszonnetje op een bankje buiten zitten.

Bij mij lijkt ook alles weer tot leven te komen. De winter was grijs, nat en donker. Het weer werkte niet mee, veel regen en harde wind. Mijn moeder overleed na een lang ziek zijn, ze raakte steeds meer verwijderd van de wereld en lag maanden op bed. Als terugslag kwam daar zes weken hoesten en niet fit zijn. Maar de energie komt terug. Ik steek weer voorzichtig mijn hoofd boven de grond. Voel me een sneeuwklokje in de lente. Wieg wat heen en weer en probeer te bloeien.

Ik zit in mijn goede periode, zo noem ik de beste tijd tussen de botuline injecties. Over een maand mag ik weer en nu heb ik een aantal weken dat ik soms denk dat ik het niet heb. Nou ja soms… af en toe slaat het genadeloos toe.

Zit je aan kop thee in een restaurant waar de muziek speelt en waar veel mensen zijn draait je hoofd steeds naar links en moet je jongleren met je kopje om de inhoud binnen te krijgen.

Je komt binnen op een huiskamer feestje en je wilt meteen wel weer terug omdat alle stemmen naar jou terugkaatsen. Uit ervaring weet ik nu dat ik even rustig moet gaan staan (adem in, adem uit) en af moet wachten of na een minuut of wat het rustiger wordt. Steeds vaker wel, gelukkig.

Die nieuwe bril, mijn glazen waren beschadigd dus ik moest wel. De oogmeting op ochtend gezet, bij opticien waar ik altijd kom, en oh ja …in mijn beste weken. Toch draaien en spasmen van mijn nek. Even korte pauzes tussendoor, bakje koffie en geen tijdsdruk van de medewerker. Gelukt!

Het toppunt was de Prinses Margriettunnel. Wekenlang afgesloten omdat het asfalt omhoogkwam maar nu weer open. Het was een ware uitdaging. Het was donker, dat was het eerste struikelblok. De tweede; het was het einde van een drukke dag. Ik zag de matrixborden die aangaven dat je “maar” met 50 erdoorheen mocht. Gelukkig! Achter me reed niemand, pfffff. De rode rood-witte paaltjes leken op me af te komen. Daar was de tunnel. Hoog opgestapelde betonblokken aan beide zijden, smal en de buis leek ook minder hoog. Adem in en adem uit… ja hoor daar was het al. Spasmen in mijn nek, hoofd draaien en schudden. Gelukkig was ik alleen op de weg. Adem in, adem uit en rustig doorrijden. Ik kwam erdoorheen! Ik voelde me een winnaar! Meteen werd de nek weer rustig en kon ik veilig naar huis.

Dystonie je hoort bij mij maar soms kan ik je wel wat doen!

Toch kom ik steeds door de tunnel. Adem in, adem uit.